نمایشگاه آسانسور و پله برقی شانگهای WEE
نمایشگاه آسانسور و پله برقی شانگهای WEE در تاریخ 8 الی 11 می 2024 مصادف با 19 الی 22 اردیبهشت 1403، برگزار می گردد.
وبسایت نمایشگاه : https://www.neventum.com/tradeshows/wee-world-elevator-escalator-expo
نمایشگاه بین‌المللی آسانسور و پله برقی چین شانگهای مکانی است جهت عرضه تولیدات و راهکارهای برجسته و جالب‌توجه درباره آسانسور، پله‌برقی، تجهیزات آسانسور و صنعت آسانسور. نمایشگاه آسانسور و پله برقی شانگهای بزرگترین نمایشگاه آسانسور و پله برقی در دنیا است که تمام حوزه های آسانسور را تحت پوشش قرار می دهد. این نمایشگاه سالهاست که جزئیات و منابع این صنعت را در یک جا جمع می کند. در ضمن، این نمایشگاه جایگاهی بین المللی برای انتشار محصولات و به نمایش گذاشتن آنها برای مشتریانی از سراسر دنیا می باشد. در نتیجه، شرکت ها می توانند مبادلات و همکاری های دوجانبه خود را تقویت کنند، فن آوری ها و محصولات جدید را جذب کنند، به حداکثر سود در شرکت هایشان برسند و برندشان را تقویت کنند.
نمایشگاه بین‌المللی آسانسور و پله برقی چین پایگاهی است برای تبادل و همکاری شرکت‌های فعال دنیا در عرصه صنایع آسانسور، تجهیزات و فناوری وابسته به آسانسور و پله‌برقی و فرصتی است برای نشان دادن تکامل و نوآوری در صنعت آسانسور و پله‌برقی که هر دو سال یکبار شرکت‌های بزرگ و کوچک داخلی و خارجی را به مرکز ملی نمایشگاهی و کنوانسیون (NECC) شانگهای چین می‌کشاند. دوره‌های قبلی این دوسالانه با بیش از ۱۲۰۰ غرفه دار و ۱۲۰ هزار نفر بازدیدکننده از چین، آلمان، ایالات‌متحده آمریکا، ژاپن، ایتالیا، کره جنوبی، ترکیه، هند و سنگاپور برگزار شد.
بر اساس آمار رسمی منتشرشده، نمایشگاه صنعت آسانسور و پله‌برقی چین با فضایی به وسعت ۱۳۵۰۰۰ مترمربع حدود ۱۳۰۰ شرکت و بنگاه سرمایه‌گذاری را جذب خودکرده است و توانسته طی سال‌های اخیر به اوج و شکوفایی برسد. طی دوره ۴ روزه برگزاری این نمایشگاه مجموعا ۱۲۱۰۰۰ نفر بازدیدکننده از سراسر دنیا به شانگهای می‌آیند تا در این رویداد بزرگ صنعت آسانسور و پله‌برقی دنیا شرکت کنند. همچنین میزبان بیش از ۲۰ کشور بزرگ و کوچک دنیا است.
هنگامی که ساخت ساختمان های بلند و چند طبقه در قرن نوزدهم امکان پذیر شد، نیاز به جابجایی افراد و بارها از یک سطح به سطح دیگر با وسایلی غیر از راه پله ایجاد شد. مکانیسم مورد استفاده آسانسور بود. علاوه بر این، اختراع آسانسور ساختمان های بلندتر را نیز ممکن کرد.
بلند کردن بارها با وسایل مکانیکی حداقل از سال 236 قبل از میلاد شناخته شده بود از زمانی که ارشمیدس یک بالابر با طناب و قرقره ساخت. اما اولین آسانسور عملی تا اوایل قرن نوزدهم ساخته نشد. این یک آسانسور هیدرولیکی بود که با استفاده از یک پیستون عمودی کار می کرد که یک سیلندر را بالا و پایین می کرد و کابین را به بالای آن فشار می داد و پایین می آورد. پیستون توسط مایع تحت فشار حرکت داده می شد.
اکثر آسانسورهای مدرن از بالا توسط کابل های فولادی کشیده می شوند، اگرچه آسانسورهای هیدرولیک هنوز در برخی از ساختمان های کم ارتفاع و برای برخی از آسانسورهای باری سنگین استفاده می شوند. یک آسانسور با کابل بالا و پایین در یک چاه حرکت می کند که درهای آن از داخل در هر طبقه باز می شود. در بالای شفت، در یک اتاق مخصوص به خود، یک موتور الکتریکی با اتصالی به نام گاورنر برای کنترل سرعت و پانلی از کلیدها و رله‌ها به نام واحد کنترل برای کنترل توقف، راه‌اندازی و معکوس وجود دارد. کابل های فولادی که کابین را پشتیبانی می کنند به دور یک قرقره متصل به موتور محرک حلقه می شوند. هر چه وزن در کابین بیشتر باشد، کابل ها محکم تر قرقره را می گیرند. از مکانیزم محرک، کابل ها از عمق چاه آسانسور پایین می آیند و وزنه تعادل سنگینی را در خود نگه می دارند.
یک آمریکایی به نام Elisha Graves Otis ترمز ایمنی را اختراع کرد که آسانسورهای مسافری امروزی را کاربردی کرد. دستگاه او که برای اولین بار در نمایشگاه کریستال پالاس در شهر نیویورک در سال 1854 به نمایش گذاشته شد، دارای یک آرایش گیره ای بود که ریل های راهنما را که کابین آسانسور روی آن ها حرکت می کرد، هنگام رها شدن تنش از کابل بالابر، می گرفت. اولین آسانسور مسافربری که با نیروی بخار هدایت می شد، در فروشگاه پنج طبقه Haughwout در نیویورک در سال 1857 به بهره برداری رسید.
اولین نصب تجاری آسانسور مسافری با موتور الکتریکی در سال 1889 در ساختمان Demarest در شهر نیویورک انجام شد. این آسانسور از یک موتور الکتریکی برای به حرکت درآوردن یک درام سیم پیچ در زیرزمین ساختمان استفاده می کرد. کنترل های دکمه ای در سال 1894 معرفی شدند و سال بعد یک دستگاه بالابر در انگلستان به نمایش درآمد که نیروی الکتریکی را به قرقره ای در بالای شفت اعمال می کرد. وزن ماشین و وزنه های تعادل کشش را تضمین می کند. این امکان انتقال درام کابل به بالای شفت را فراهم کرد که منجر به ایجاد شفت های بالاتر در ساختمان های بلندتر شد.
در سال 1915 تسطیح اتوماتیک خودرو معرفی شد. این کنترل در هر طبقه به کار گرفته شد تا ماشین را به یک توقف دقیق هدایت کند. کنترل قدرت درب ها مدت کوتاهی پس از آن اضافه شد. در تلاش برای به حداقل رساندن فضای اشغال شده توسط چاهک های آسانسور در یک ساختمان، آسانسور دوطبقه در سال 1932 ابداع شد. اما تا سال 1971 که در ساختمان Time-Life شیکاگو نصب شد، مورد استفاده قابل توجهی قرار نگرفت.
اکثر آسانسورهای مدرن کاملا اتوماتیک هستند. اولین سیستم کنترل، پنل تک دکمه ای بود که اجازه می داد مسافرین ماشین را کنترل کنند. این نوع کنترل معمولا در مناطق با ترافیک سنگین استفاده می شود.
اکثر آسانسورها دارای درهای داخلی و خارجی هستند و تا زمانی که هر دو مجموعه درب بسته نباشند کار نمی کنند. معمولا دستگاه های فوتوالکتریک برای جلوگیری از بسته شدن درها هنگام ورود یا خروج مسافران وجود دارد. در حالی که درهای آسانسور مسافربری به طرفین بسته می شوند، درهای آسانسور باری اغلب به صورت عمودی بسته می شوند و نیمه بالایی در به سمت پایین می آید تا با نیمه پایین تر بالارونده روبرو شود. اکثر آسانسورها باید سیستم های هشدار و تلفنی داشته باشند که در صورت بروز مشکل آنها را به یک سانترال خارجی متصل کند.
آسانسورهای دیوار شفاف در برخی ساختمان ها رایج شده اند. آنها ممکن است در بیرون ساختمان یا در لابی باز یک هتل استفاده شوند. اولین آسانسورهای رصدی از این دست احتمالا آنهایی بودند که در سال 1899 در برج ایفل در پاریس نصب شدند.
پله برقی یک پله متحرک است که در آن پله ها به صورت واحد به سمت بالا یا پایین با شیب حدود 30 درجه حرکت می کنند. آنها برقی هستند، توسط زنجیر و چرخ دنده هدایت می شوند و توسط دو مسیر در جای مناسب نگه داشته می شوند. مزایای پله برقی نسبت به آسانسور ظرفیت مسافر بیشتر (تا 6000 نفر در ساعت در انواع بزرگتر)، در دسترس بودن مداوم، نیاز به فضای نسبتا کوچک و هزینه عملیاتی کمتر است.
اولین پله برقی یک تسمه شیبدار بود که در سال 1891 توسط جسی دبلیو رینو در ایالات متحده اختراع شد. مسافران بر روی گیره ها یا تکیه گاه های گویی شکلی که به کمربند متصل شده بود، سوار می شدند که در شیب 25 درجه قرار داشت. در همان سال یک نرده متحرک اضافه شد. مراحل افقی توسط چارلز دی سیبرگر بعدا در دهه 1890 اضافه شد. شرکت آسانسور Otis هر دو اختراع را به دست آورد.
اولین نصب در نمایشگاه پاریس در سال 1900 و در سیستم متروی شهر نیویورک بود. میانگین فاصله بین طبقات در یک ساختمان حدود 12 فوت (3.7 متر) است. به دلیل شیب 30 درجه، پله برقی طبقه به طبقه حدود 60 فوت (18 متر) طول دارد. با این حال، برخی از آنها بسیار طولانی تر هستند. در برخی از ایستگاه های مترو (مترو) لندن، پله برقی هایی وجود دارد که چهار طبقه بالا می روند. طولانی ترین پله برقی در حال خدمت در منطقه Ocean Park هنگ کنگ واقع شده است: طول آن 745 فوت (227 متر) است و تا ارتفاع 377 فوت (115 متر) بالا می رود. می تواند 4000 نفر را در ساعت در هر جهت جابه جا کند. در برخی موارد نادر، پله‌های برقی به بیرون ساختمان‌ها متصل می‌شوند، مانند مرکز پمپیدو در پاریس.
دسته بندی محصولات:
آسانسور
پله‌برقی
پیاده‌رو اتوماتیک و تجهیزات مرتبط
قطعات و لوازم جانبی
تجهیزات پارکینگ و تجهیزات مربوطه
